Van de Elbe via de Moldau naar de Donau en de Wien

14 september 2017 - Oggau am Neusiedler See, Oostenrijk

...maar niet over het water.

Op maandag 10 september vertrokken we met regen uit Tsjechië en in Wenen, waar ook regen was toegezegd, scheen de zon toen we op de camping aankwamen. Dat is nou eens met het weer reizen!

Onderweg van Tsjechië naar Oostenrijk bespraken we dat het aangezicht van Oostenrijk er verzorgder uitziet dan dat van Tsjechië. Waar je in Tsjechië best veel rommel, hutjes en oude schuurtjes om de woningen ziet, zie je in Oostenrijk vooral bloemetjes en niet van die oude meuk. Het heeft dus niet direct te maken met de natuur want die is in Tsjechië ook mooi, maar wel met wat door ‘de Mensch’ wordt veroorzaakt.

Direct over de grens stopten we bij een tankstation omdat we nog een vignet aan moesten schaffen. Ook maar even een lekkere cappuccino genomen (die hadden we (behalve in Praag bij Starbucks) in Tsjechië niet gehad) én we moesten weer in euro’s betalen. De hartelijke Servus en Gruss Gott in een lucht van warme Apfelstrudel, wat je dan toch aan de gezellige Oostenrijkse wintersport doet denken, was een mooie binnenkomer.

Vroeg in de middag waren we in Wenen, “an der schönen blauen Donau” (en de stad is vernoemd naar de rivier de Wien). We kozen voor Camping Neue Donau omdat deze het dichts bij het oude centrum lag (op zo’n 8 km) en we wilden toch weer graag op de fiets de stad in. Dit zou in Wenen ook prima te doen zijn, fietspaden genoeg!

Vanaf de camping was het ook goed te doen; een drukke straat over steken en we fietsen al langs de oevers van de nieuwe Donau (er lopen drie vertakkingen door de stad, de oude en de nieuwe Donau en het Donaukanaal – waar de Wien uitmondt- buiten de stad komen deze drie vertakkingen week bij elkaar), daarna twee lange bruggen over en we fietsen zo het Prater (van oudsher een keizerlijk jachtgebied en nu het bekende park van Wenen, waar ook het oude reuzenrad staat) in. Maar wat een groot park! De ‘Hauptallee’ is een brede geasfalteerde straat, waar overigens geen auto’s rijden, die ergens eindigt aan de horizon! Het eind kwam niet in zicht. Zo ongeveer alle soorten sporten zijn in één van de aanwezige sportparken wel te beoefenen. Wij fietsen nog even het ‘Ernst Happel’ stadion in. Ze waren daar aan het werk en wij fietsen zo ongeveer tot aan het veld. Daarna onze weg door de enorm grote stad zoeken. Het is natuurlijk best lastig om kaart te lezen, te fietsen, op het verkeer te letten én ook nog een kind op je fiets te hebben. We moesten regelmatig afstappen om te controleren of we nog een beetje in de goede richting fietsten. Ons eerste doel was de ‘Stephansdom’; een grote kerk, maar onbedoeld kwamen we bij de/een Jezuïetenkerk. Deze was prachtig van binnen en de meiden hebben nog even een kaarsje aangestoken voor oude oma. Toen we iets later alsnog bij Stephansdom aan kwamen, bleek deze grotendeels in de steigers te staan en het plein er omheen werd ook opnieuw aangelegd. Loene en Madee keken hun ogen uit naar de vele rijtuigen die hier stonden met allemaal twee paarden (fiaker) ervoor om de toeristen rond te rijden. We waren nu ook midden in de winkelstraten en liepen dus een stukje. Wij, Bram en Marleen, probeerden vooral Loene en Madee bij te blijven die heen en weer holden tussen het winkelend publiek. Via Peter’s Platz fietsen we richting Hofburg waar de Nationale bibliotheek in gevestigd is. Het is een oud paleis, met mooie tuinen er omheen, de Spaanse hof rijschool (met zijn Lipizaners) ligt om de hoek en zo ook het museumkwartier met onder andere het kunsthistorisch museum, het natuurhistorisch museum, het Leopold museum en ga zo maar door. Stuk voor stuk gevestigd in prachtige en enorm grote panden. Het enige wat jammer was, was dat het inmiddels regende. En ook best hard. We hadden de regencape-jes voor de meiden meegenomen, maar gingen toch maar even schuilen. Toen het iets minder hard regende vervolgden we onze weg en zagen we nog meer van de prachtige gebouwen zoals het raadhuis van Wenen, het parlement, het burgtheater en de Votivkerk. In de meeste parken stopten we om even te lopen/rennen en de fonteinen van dichtbij te bekijken. Ook kwamen we erachter dat je als je de ring om het oude centrum gewoon volgt, je eigenlijk al langs heel veel van de mooie gebouwen en toeristische bezienswaardigheden fietst. Deze liggen dus heel handig aan de ring gesitueerd, handig om te weten. Deze ring verandert zelf wel steeds van naam.

Wat we eerder al schreven, Wenen heeft veel fietspaden, maar de logica van de fietspaden is voor ons niet altijd te volgen. Soms houden ze ineens op, of je moet de straat oversteken, waar het fietspad dan verder gaat om bij het volgende kruispunt weer over te steken omdat het fietspad dan weer aan die kant verder gaat. Goed opletten dus en iedere keer kijken waar het fietspad is en je weer verder kunt rijden. Op de terugweg in het Prater besloten we om toch een rondje mee te gaan in het bekende reuzenrad dat een prachtig uitzicht over de stad geeft (bijzonder is dat je voor een bezoek aan het rad apart kunt verzekeren voor ongevallen?!?!?!).

Eenmaal ‘thuis’ in onze camper bedachten we, tijdens het eten van een Wienerschnitzel, wat ons reisplan zou worden. Het zou de volgende dag weer een dag met regen zijn en we hadden dé toeristische trekpleister van Oostenrijk nog niet bekeken. Schloss Schonbrunn, het paleis van Frans Jozef en Elisabeth, bekender onder de naam Sissi. Ook de drie ‘Sissi’-films zijn hier opgenomen. Dit paleis ligt wat verder buiten het centrum en was niet meer in de eerste dag te passen, veel te ver en te vermoeiend voor de meiden. Madee viel al in slaap op de fiets en dan is het een keertje klaar met het dagprogramma. Tijdens de koffie (Wiener Röstung) besloten we dat het niet zo’n straf zou zijn om nog een dagje in Wenen te blijven en voor een tweede keer op de fiets de oversteek over de Donau richting oude stad te maken.

Dus dinsdagochtend, het was droog (!), opnieuw met de meisjes de fiets op. Volgens een speciaal gedownloade fietsapp zouden we binnen 45 minuten bij het paleis kunnen zijn.

Maar niet heus dus! We maakten onderweg een stop bij een grote fontein (Hochstrahlbrunnen) en het er achter liggen paleis Schwarzenberg om met name de kleine beentjes even te strekken, daarna snel weer door met de fietsapp erbij die ons via de snelste route naar Schonbrunn zou leiden. We deden er minimaal een half uur langer over, een uur en een kwartier dus en de fietstocht viel ons best tegen, ook omdat de fietspaden dus steeds verspringen van de ene kant naar de andere kant van de weg. Maar we waren er. We gingen snel richting kassa om kaartjes te kopen voor het Kindermuseum en de ‘Imperial Tour’. Deze laatste liet ons zelf door 22 vertrekken van het paleis lopen met een audio gids die je van alles vertelt in je oor en dat leek ons wel te doen met twee kleine rebelse meiden. We besloten ook om met de tocht door het kasteel te beginnen en het leukste, het kindermuseum, tot het laatst te bewaren. Het was inmiddels ook gaan regenen, dus precies goed gepland en tijd om het paleis in te gaan. Door zo’n paleis lopen is toch altijd wel bijzonder. En… wat een rijkdom! Helaas mochten we binnen geen foto’s maken. Er liep ook zoveel bewaking dat we het ook niet echt stiekem durfden.

Na deze tour gingen we het kindermuseum in. Deze bevindt zich ook gewoon in het kasteel en begint in de grote binnenplaats. Daar begon het meteen goed; de verkleedpartij kon van start. Jurken, onderjurken, pruiken, jassen en waaiers in alle kleuren en maten. Natuurlijk gingen we allemaal verkleed en daarna op de foto! De meiden vonden het fantastisch en werden lachend bekeken door allerlei andere toeristen. Vanuit de andere ruimten waar je met één van de tours doorheen kwam, is het namelijk mogelijk om in de grote binnenplaats te kijken. Het was echt een verkleedfeest en Madee wilde haar jurk niet eens meer uit doen. Ze struikelde wel een paar keer over de lange onderrok met hoepel en lag dan languit op haar snuit om lachend weer op de staan. Als een echte mini keizerin hield ze daarna haar jurken een beetje omhoog.

We liepen ook nog door het museum wat ons door slaapkamers, leefruimten en speelkamers van de keizerlijke kinderen leidde. Hier was het wel een stuk rustiger én de meiden konden van alles uitproberen (heel leerzaam vooral voor de iets oudere kinderen). Het speelgoed van ‘toen’ lag achter glas geëtaleerd, maar er was ook voldoende speelgoed om mee te spelen. Erg leuk. We kregen Loene en Madee met veel moeite mee om nog een rondje door de paleistuinen te maken in de regen. Voor de dierentuin waar ook Panda’s en koala’s zijn (die zie je bijna nooit in dierentuinen) was helaas geen tijd meer. We moesten ook nog een uur en een kwartier terug fietsen. Door het gebruik van de speciale ‘fiets-app’ op de heenweg, was de telefoon van Marleen bijna leeg, dus het was aardig zoeken en af en toe de kaart erbij pakken om de juiste weg terug te vinden. Maar gelukkig weet Marleen overal de weg!

Af en toe fietsten we op de stoep omdat we het nogal gevaarlijk vonden om tussen de auto’s te fietsen op plekken waar geen fietspad was maar wel heel druk autoverkeer. En ook als er wel een fietspad was, slechts met een stippellijn afgescheiden van de autobaan, leek het alsof de bussen maling hadden aan fietsers en werd ons brutaal de weg afgesneden. Op een gegeven moment, we waren nét via de stoep rechtsaf geslagen, kwam er een politiebusje naar Bram en Loene rijden. Of we Duits konden spreken? “Eind bisschen”, zei Bram. English? De agent vroeg of Bram dat rode stoplicht zojuist had gezien. Nee, natuurlijk niet want los van kleurenblindheid fietste ik (Marleen) voorop en Bram volgde mij op de fiets. Zo reden we door de stad. Ik had het stoplicht wel gezien, maar we staken de weg niet over, toch? We sloegen rechtsaf! Ja, dat had meneer agent wel gezien, maar we reden toch door rood volgens hem. Huh? Ik vertelde hem dat bij ons in Holland rechtsaf meestal vrij is. “Ja en bij jullie in Holland mag je ook wiet roken en dat mag hier ook niet“ vertelde de agent. Het ging allemaal wel op een vriendelijke toon en wij vertelden hem dat het eigenlijk niet is toegestaan maar dat het wordt gedoogd…. Dat wist hij wel en hij vulde aan dat het in de coffeeshop dan wel mocht. We lachten allemaal een beetje en meneer agent liet ons nog weten dat hij ons per persoon een bon van 70 euro kon geven. We bedankten hem dat hij ons hierop attendeerde, wij waren ons echt van geen kwaad bewust en dat geloofde hij denk ik ook. Dat we op het voetpad fietsen…. daar werd niet over gesproken. Eenmaal bij de camper laadde Bram de fietsen weer achterop de camper. De volgende ochtend zouden we uit Wenen vertrekken.

We bedachten dat het misschien leuk zou zijn om ‘even’ de grens over te steken naar Slowakije om de hoofdstad Bratislava te bezoeken. Het ligt op een klein uur rijden van Wenen. En als we dan toch in de buurt zijn… we hebben ook niet echt een plan of ‘must see’ aan deze kant van Oostenrijk. Zo gezegd, zo gedaan. Woensdag 13 september vertrokken we richting Slowakije. Het landschap rondom de snelweg werd kaler en kaler en we zagen steeds meer en nog meer en nog meer windmolens in de vlakke streek van Oostenrijk tot aan de grens van Slowakije. Bij de grens moesten we even stoppen, want ook voor Slowakije heb je een vignet nodig. Nog niet eerder zo vriendelijk ontvangen bij een grenskantoor. Er zaten een man en een vrouw en de man ontving me met een warme glimlach. Hij had enkele gegevens nodig van de camper en voor 10 euro kregen we een vignet. Ook nog wat plattegronden van de stad erbij en gaan. Het weer was lekker en ons plan was om de camper te parkeren op een camperplaats een kleine kilometer van de stad en de fiets te pakken. Dan even een kort rondje door de stad en weer richting Oostenrijk. De door ons uitgezochte camperplaats was echter overvol. Afgeladen met brandweerauto’s en er leek een soort van ter land, ter zee en in de lucht gaande. We denken dat de brandweercorpsen een sportdag hadden of aan elkaar hun skills wilden laten zien. En eerlijk, dat loog er niet om. Er was een soort van 3 etages tellende stellage gebouwd en de brandweermannen moesten zo snel mogelijk via hun zelf meegebrachte ladder omhoog klimmen. Werkelijk, ze gooiden die ladder omhoog en voordat deze goed en wel hing, waren ze al boven om de ladder een verdieping hoger te gooien en weer snel omhoog te klimmen. Met die Slowaakse hulpdienst zit het wel goed hier!

Maar goed, we vonden een plekje waar onze camper precies paste en per fiets staken we de Donau weer over om Bratislava te verkennen. Je merkt als je door de stad fietst dat het volop in ontwikkeling is. Het toerisme vindt zijn weg, maar in grote getalen zie je ze niet. Ze zijn ook nog niet zo goed op fietsers ingesteld. We hebben ongeveer 300 meter fietspad gevonden; de brug over, rechtsaf en toen stopte het wel zo ongeveer. We klommen de heuvel op want daar stond een burcht bovenop die we al ver voordat we Bratislava naderden konden zien. Maar met de fiets kon je daar bijna niet komen. Veel trappen en dus te voet of via de drukke hoofdweg, maar daar voelde het niet zo veilig tussen auto’s en trams die niet zijn ingesteld op fietsers. Dus via de stoep en met een flinke omweg bereikten we de burcht. Vanaf deze plek konden we onze camper aan de overzijde van de Donau zien staan. We liepen wat rond, waaiden zo ongeveer uit ons hemd en toen de blauwe lucht plaats maakte voor veel wolken, hielden we het voor gezien. We maakten nog een kleine wandelroute door het compacte oude stadscentrum en fietsten weer richting camper om daarna Slowakije weer te verlaten. Eenmaal bij de grens met Oostenrijk was er volop controle. Wij moesten stoppen en een agent wees naar achter. We openden een raampje en hij liet weten dat de achterdeur open moest, hij wilde binnen kijken. Ik bereidde Loene en Madee die vrolijk niet verstaanbare (Slowaakse?) liedjes aan het zingen waren snel nog even voor. Er komt een politieman binnen. Op slag waren ze stil en keken de agent vreemd aan. Ik schoot bijna in de lach om die snuitjes. De agent had het snel gezien en leek ook te schrikken van de twee meisjes. Waarschijnlijk had hij Syrische vluchtelingen verwacht.

We mochten door…

In Oostenrijk besloten we om vrij snel na de grensovergang richting het zuiden te rijden en niet richting Wenen. Dit gebied is de wijnstreek van Oostenrijk. In elk dorpje zie je wijnhuizen, wijnboerderijen, heel veel wijngaarden natuurlijk en affiches van de wijnprinses van het jaar en de winnende wijnen. In dit deel van Oostenrijk ligt ook het grootste meer van Oostenrijk, de Neusiedler See. We kozen een camping in Oggau. Een camping waar we ons de volgende dag de hele dag konden vermaken, want het belooft de laatste echt warme dag van het seizoen te worden.

Vandaag, donderdag 14 september, werden we dan ook wakker met een superstrak blauwe hemel, fijn!! De meiden gingen in korte broek en hemd want met het uur werd het warmer, tot zo’n heerlijke 27 graden. Smeren maar met factor 50.

Rond 16.00 uur waren er in een mum van tijd, ik denk 10 seconden, ineens alleen maar wolken. Gelukkig bleef het nog warm, maar weer 10 seconden later waaiden we bijna om. Het was geen Irma, maar van een storm kunnen we wel spreken. Er klapten diverse tenten in door de storm en in onze camper leek het alsof we in een kermisattractie zaten. Bizar dit.

Inmiddels is het avond en donker, het regent nu en de storm lijkt iets af te zwakken. Morgen zal het bijna 10 graden koeler zijn en trekken we maar weer verder richting het zuiden.

Gruss Gott

Maak je reisblog advertentievrij
Ontdek de voordelen van Reislogger Plus.
reislogger.nl/upgrade

Foto’s

2 Reacties

  1. Nadja:
    14 september 2017
    Heerlijk weer deze update! Have fun!
  2. Hermien en Dick de Graaf:
    15 september 2017
    Wat een verhaal heerlijk om te lezen zeg! wat zien jullie veel vooral de prinsessekleding met de meisjes of keizerinnetjes hoe je het wilt noemen en jullie Bram en Marleen zien er ook prachtig uit dat het allemaal mag wat enig zeg! maar gelukkig is de storm gaan liggen ik zei waarom moeten ze het ons laten zien dat weer!! waarschijnlijk waren jullie ook wel een beetje bang!\ik heb er gelukkig wel om geslapen Jullie OOk! of ging het de hele nacht zo stormen? maar jullie reizen weer verder en wij genieten van het mooie verhaal weer! heerlijk!! gr ons.